Dziś w Kościele Katolickim obchodzimy święto Ofiarowania Pańskiego, nazywane również świętem Matki Boskiej Gromnicznej. Ma ono długa tradycję, gdyż obchodzono już w IV wieku w Jerozolimie. Jednak święcenie gromnic i procesje na stałe weszły do tradycji Kościoła na przełomie IX i X wieku.
Święto Ofiarowania Pańskiego to pamiątka dnia, w którym Maryja i Józef przynieśli Dzieciątko Jezus do Świątyni Jerozolimskiej. Było to wypełnienie prawa żydowskiego, które nakazywało każde pierworodne dziecko płci męskiej poświęcić Panu Bogu. Święto to wypada zawsze 40 dni po Bożym Narodzeniu, czyli 2 lutego. Data ta jest niezmienna bez względu na rok.
Ze świętem Matki Boskiej Gromnicznej wiąże się tradycja chodzenia do kościoła ze specjalnymi świecami – gromnicami. Zapalane w kościołach symbolizują światło Chrystusa. Światłość jest nawiązaniem do słów starca Symeona wypowiedzianych w Świątyni Jerozolimskiej podczas wniesienia do niej Dzieciątka Jezus: “Światłość na oświecenie pogan i na chwałę Izraela”.
Niesione do kościoła w święto Matki Boskiej Gromnicznej świece mają szczególne znaczenie w polskiej tradycji ludowej. Jak sama nazwa wskazuje – gromnice miały chronić od gromów. W tym celu zapalone świece stawia się podczas burzy w oknach domów. Dodatkowo miały być ochroną przed zagrożeniami, chorobami i niebezpieczeństwami. Zapaloną gromnicę wkłada się także w ręce osób umierających, by światło gromnicy przeprowadziło umierającego przez ciemność śmierci.